مقدمه‌ای بر فیلم “شب، داخلی، دیوار
فیلم شب، داخلی، دیوار به کارگردانی وحید جلیلوند، یک درام اجتماعی روانشناختی و معمایی است، که متاسفانه به دلیل توقیف، امکان اکران عمومی پیدا نکرد. فیلم شب، داخلی، دیوار جایزه اصلی جشنواره فیلم ژنو را دریافت کرده و نامزد شیر طلایی هفتاد و نهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز شد. این مقاله به بررسی ویژگی‌ها و شایستگی‌های این فیلم (بدون اسپویل کردن داستان) می‌پردازد.
شروع گیرای فیلم
فیلم با یک صحنه بهت‌آور و بدون دیالوگ آغاز می‌شود که قطعاً در حافظه سینما دوستان ماندگار خواهد شد. چکیدن قطره‌های آب از دوش، کلوز شات از کاشی‌های کف حمام و حرکت آرام آب، نمایی عجیب و گیرا برای شروع است که نشان می‌دهد با یک فیلم معمولی مواجه نیستیم. نماهای بعدی نیز با ضرب‌آهنگی سریع و تعلیقی نفس‌گیر از یک اتفاق وحشتناک، مخاطب را به دنیای فیلم می‌کشاند.
فرم بصری و روایی قوی
کارگردانی برجسته
بازی نوید محمدزاده در نقش علی که تقریباً نابیناست و دایانا حبیبی در نقش زهرا بسیار درخشان و باورپذیر است. دکوپاژ، میزانسن‌ها و جلوه‌های ویژه بسیار حرفه‌ای طراحی شده‌اند. تک تک آکسیون‌ها، دیالوگ‌ها و نماها در پیشبرد داستان و گره‌گشایی‌ها نقش دقیقی دارند و خلاقانه طراحی شده‌اند.
معماهای فیلم
به عنوان مثال در رابطه با آنچه گفته شد: در نمایی می‌بینیم که زهرا به طرف در می‌دود و در را هل می‌دهد. نمای بعدی با یک مَچ‌کات زیبا پشت درب را نشان می‌دهد که درب باز می‌شود، بی آنکه کسی آن را هل داده باشد. این اتفاق یکی از چندین اتفاق معمایی است که در ذهن مخاطب می‌کارد. و در ادامه وقتی کم‌کم پرده از راز فیلم کم‌کم برداشته می‌شود، یادآوری این اتفاق به حل معما کمک می‌کند.
توالی شات‌ها در خدمت ایجاد معما
نقطه درخشانی که در خط سیر روایت فیلم شب، داخلی، دیوار وجود دارد، این است که توالی شات‌ها و پلان‌ها گاه حالتی چرخشی به خود می‌گیرد. مثلا سلسله‌ای از لحظات و اتفاقات همراه علی (نوید محمدزاده) طی می‌شود، و در جایی متوقف می‌گردد. آنگاه صحنه لوپ شده، و ما اتفاقات را همراه با زهرا (دایانا حبیبی) تجربه می‌کنیم، تا به همان محل توقف می‌رسیم. اما در این تکرار تفاوت هایی وجود دارد، و این همان معمایی است که بایستی حل شود.
دو پیرنگ موازی داستان
فیلم دو پیرنگ و دو داستان را به صورت موازی روایت می‌کند. هر دو پیرنگ با هم در تعامل هستند و روایت کلی فیلم را پیش می‌برند. این دو خط داستانی به شکلی هنرمندانه با هم ادغام می‌شوند و داستانی پیچیده و جذاب را ایجاد می‌کنند.
مضمون فیلم و فضای تیره
فیلم با ترسیم فضایی تیره و روایت داستان همیشگی ظالم و مظلوم، اعتراضش را فریاد می‌زند، و قصد پنهان‌کردن خشم یا سانسور‌کردن خود را ندارد. اما برخلاف بسیاری از فیلم‌های مشابه _ که صرفاً عقده‌گشایی کودکانه به حساب می‌آیند _ این اثر تند و یک‌طرفه نیست و تا حدی قابل باور است.
در واقع فیلم در دام غلیان خشم نیفتاده، و روایتی نخ‌نما و کلیشه‌ای یا اغراق‌آمیز ارائه نمی‌دهد. با این حال، در تحریک احساسات بیننده کم نگذاشته، و در گدایی عاطفه از او کمی زیاده‌روی کرده است.
پیشنهاد به تماشاگران
فیلم شب، داخلی، دیوار با داستان پیچیده و فضای تیره خود، تجربه‌ای متفاوت و هیجان‌انگیز را برای مخاطبان به ارمغان می‌آورد. پس اگر با فیلم‌های سیاه مشکلی ندارید، پیشنهاد می‌کنیم این فیلم را تماشا کنید و از جزئیات هنرمندانه و روایت جذاب آن لذت ببرید.
